OOR GRYS HARE, VALS TANDE EN ANDER GEHEIMPIES

As ek maar geweet hoe moeilik dit is om na "etlike jare" weer in die stroom van werkende en aan-die-gang mense te kom!

Ek het mos so ewe ingewillig om voorsitter van die plaaslike tak van die ACVV te word.  Ek is baie opgewonde oor die ACVV, want ons is die oudste welsynsorganisasie in die land.  Mens kan maar sê die moeder van alle welsynsorganisasies in Suid Afrika. Ek het net nie heeltemal mooi nagedink oor die omvang van my besluit nie.

Moet my nie verkeerd verstaan nie.  Ek is glad nie spyt daaroor nie!  Ek voel baie bevoorreg om hier te kan wees.  Dis net dat al die rompslomp van ons samewerking met staatsdepartemente, munisipaliteite en ander groot instansies so 'n bietjie bydra tot my groterwordende arsenaal van "geheimpies".

Met elke nuwe vorm wat voltooi moet word om 'n diens moontlik te maak, kan ek behoorlik voel hoe 'n klompie hare stokstyf spring en met die terugvalslag silwer-wit-grys word.

Elke keer as 'n nuwe bevestiging van my identiteit gesoek word om ons kommunikasievermoë uit te brei, kraak 'n tand.

Met elke nuwe vertraging wat ons beleef in ons strewe om 'n diens te lewer, val sekere onnoembare dele van my anatomie sommer net daar plat. 

Wanneer 'n storie so swak uitgedink is dat die stok waarmee ek dit aanvoel ook begin krom trek van pure verleentheid, kom daar so 'n taaiigheid oor my.

Dis nou my geheimpies.  

Vandag het ek agtergekom dat ons almal maar met ons troetelfrustrasies sit.  Soos ons ouer word, word die klompie geheimpies wat daardeur veroorsaak word, ook al hoe meer. Dis net daar wat ek besluit het - ek gaan nie krom loop onder hul las nie.

Ek word ouer.  Ek leer moeiliker as 'n paar dekades gelede. Die tegnologie groei onder my uit. My geduld met mense wat hulself benadeel word minder. Knaende negatiewe pole maak my suur.  'n Onlustigheid om die sonkant van die lewe raak te sien pynig my in my diepste gebeentes. Noorsdorings, wat moeite doen om onaangenaam te wees, kan ek nie staan nie.

Ek kan nog aangaan, MAAR

My vreugde wanneer 'n ouerlose kind by pleegouers geplaas word en blom omdat hy nou gaan boer, gee my onmeetlik meer vreugde as al die ou geheimpies saam.

Die lekkerte wanneer 'n ouer persoon een van ons residensiële fasiliteite as "my huis" beskou, maak elke vormpie wat ingevul moet word, die moeite werd.

Die moontlikheid om 'n diens uit te brei na 'n suksesvolle fondsinsamelingspoging laat my hart jubel.

Die vreugdes wat ek daagliks beleef is BAIE MEER as die frustrasies wat so maklik in die jassak glip.

Die grootste lekkerte is egter die entoesiasme wat onder die vrywilligers en die werknemers gedy.  Niks kom by die goedvoel wat mens beleef wanneer jy met sulke mense kan saamwerk, saam beplan, saamstoei en saam feesvier nie.

Dankie ACVV, vir die groot lekkerte.