Ballade van ‘n ma
Dit was ‘n gewone dag
Met sonskyn, werk en lag.
Toe kom jy in -
Jy raas en skel;
Jy stamp en stoot.
Die kinders huil
En ek voel vuil.
Daar is ‘n pikswart wolk
Wat om jou wese kolk:
Kinderkoppie teen die muur;
Name gegraveer in hartjies klein;
en ek wat nog wil keer,
word summier grond toe gestuur
Ek kan nie meer;
Ek wil nie meer.
Ek sal nie meer
Kom ek om, dan kom ek om,
Maar vir jou sal ek keer.
Dit is ‘n gewone aand
Soos elke einde van die maand.
Daar’s een verskil –
Jy lê daar stil….
Ek moet hier uit
Jou woede is gestuit.
In die lig van die maan
Drup die bloed soos ‘n traan
Die mes was skerp
Die lem was glad
Nou moet ek praat
Dat die mense kan verstaan.
Ek kon nie meer;
Ek wou nie meer.
My straf lê voor –
Die tyd sal leer
Maar die kinders se seer
Het ek vir altyd gekeer.
Te laat
Dit was ‘n Saterdagaand
Soos elke einde van die maand
‘n Bietjie tik, ‘n bottel dop….
‘n Man soek nou vrede
En ‘n lêplek vir sy kop
By die huis, net ‘n kille ontvangs
En eise, vrae, nood
Geen lêplek sag, geen kinderlag
Net maar ‘n geneul, gekerm en verwyt
Ewige stryd om brood
Tik en dop leer soek net vergelding:
Hier’s te veel monde, te min geld,
geen rustigheid om te peins oor my wonde.
Maak stil daai lawaai - selfs met geweld
‘n Man moet mos sy gesag laat geld
Alles vaag
Alles rooi
Te veel gekerm, te min respek
Wat hier makeer is die roede
Om uiting te gee aan die woede
Ek sien die mes, ek skrik vir jou oë
Die brandpyn van die lem in my bors
Wat gaan aan? dit kan nie wees
Vreemde jy buig oor my met bebloede mes
Dis bo my begripsvermoeë
Ek’s dan lief vir jou
Vir jóú’t ek als gelos –
My huis, my kinders, en my vrou…
Jou oë brand in my siel
Wie kon dit voorsien?
Alles vaag,
Alles dof,
Te vroeg my laaste skof.
Net een gedagte –
Dit is te laat.
