Thursday, January 29, 2009
TAGG - Sesde foto in sesde lêer
Metro Mans
Ja, so leer ek toe ook van "metro mans" - dis glo mans wat in kontak is met hul vroulike kant. 'n Groot bonus vir ons Evas, dink ek.
So kry ek toe nou die anderdag 'n onverwagse wasdag-wenk van my man (Willem het hom nog nooit juis aan sulke banale dinge soos wasgoed gesteur nie, maar hy's darem nooit onwillig om bietjie hand by te sit as ek sukkel nie.). Hy't glo die wenk weer by 'n vriend (ook 'n getroude man, en nie bekend vir sy "domestication" nie, gekry.) Hulle het maniere bespreek om strykwerk minder te maak. 10 uit 10 vir hulle!!!
In my verbaasde brein wriemel daar nou baie tonele rond van mans wat by die vulstasie gou 'n wenresep uitdeel, wat oor die kinders se nuwe leerplanne wonder, wat spog met die witste wit hemp, en swart gimbroeke wat pikswart bly. Mans wat die golfstokke bietjie neersit om die nuutste "reukvrye" sokkies te bespreek. Mans wat kospryse by verskillende supermarkte vergelyk, en die voordele van 'n gebalanseerde maaltyd teenoor die tradisionele Braaivleis en -broodjies of pap onder oë neem.
Miskien sal hulle eersdaags so tussen die rugbybespreking deur, ook 'n woordjie of wat wissel oor die beste ruitskoonmaakmiddel, matsjampoe of stofsuiers. Die goed kos deesdae genoeg om enige man met groot oë na die huishoudelike begroting te laat kyk! Dalk kan hulle na 'n spogdrie sommer raadgee oor hoe om die grasvlekke weer uit die klere te kry ook!
Ek ken nogal 'n hele paar manne (waaronder my eie skoonseun, 'n besonder knap kok, met 'n groot liefde vir kosmaak) vir wie so 'n scenario nie te vreemd sal wees nie, maar hulle is almal so 'n bietjie jonger as die nuwe lede van die metro klub. Hierdie nuwe lede is nou so tussen 50 en 65 jaar oud.
Ek het hoop vir die wêreld.
Vroue probeer lankal 'n voet in die deur van die "manswêreld" kry, en slaag ook daarin - vind die omgekeerde nou ook in ons tradisionele Afrikaanse gemeenskap plaas? En waar laat dit die toegewyde huisvrouens onder ons? Dalk 'n bietjie frustreerd met die man wat inmeng? Dalk bietjie onseker oor ons eie vaardighede?
Ek dink dat ons die sakie uit 'n ander lig moet beskou: kom ons verwelkom hul aandag en hulp, en maak meer tyd vir die lekker saamwees in die lewe. Hierdie ouer metro manne is een van die dae, of dalk reeds, afgetree, en dan is hulle in elk geval meestal by die huis. So, wat keer ons om ook 'n potjie golf te speel, of gimnasium toe te gaan, lang ente te gaan stap, of wat ookal? Hoekom kan Pa nie ook 'n slag die taxi bestuur, of al die terug-skooltoe inkopies doen nie? Miskien kan Ma dan haar hare/naels laat doen, of gaan vir "scrap"-lesse sonder om skuldig te voel.
Man, daar's niks meer seksie as 'n sterk man, wat sy plek as man en pa van sy gesin met vaste voete volstaan en nog belangstelling toon in - en kennis dra van - die binnewerkinge van die huishouding ook nie.
Geniet die METRO EEU!
Tuesday, January 27, 2009
Monday, January 26, 2009
Huis Elsje - 'n tuiste vir die dapperstes onder ons
Huis Elsje. Die plek wat my hart van dankbaarheid laat jubel, en van hartseer en deernis laat krimp - alles gelyk. Hoe kan dit dan wees?
Die dankbaarheid kom vanweë die feit dat die projek van die grond af gekom het, en dat die gebou daar staan om huisvesting en versorging aan Alzheimer-lyers te bied.
Ek is dankbaar vir Elsje se lewe, wat die ispirasie vir die Huis was. Ek is dankbaar vir 'n ouerpaar wat hul hartseer en leed kon verwerk deur vir ander van hulp te wees. Ek is dankbaar dat die Here so voorsien het dat die fondse vir die oprigting van die huis beskikbaar was.
Ek is dankbaar dat die ACVV oor die perseel beskik het waarop die Huis gebou kon werd. Ek is dankbaar vir die mense wat by Huis Elsje werk - dat hulle getrou is, dat hulle elke werksdag met deernis in hul harte en 'n houding wat liefde en geduld weerspieël opdaag om die inwoners te versorg, te voed, te stimuleer, te bemoedig en te kalmeer as hulle ongelukkig raak.
Ek is dankbaar dat die familielede 'n warm welkom ervaar wanneer hulle kom kuier. Ek is dankbaar dat ek welkom is wanneer ek besoek aflê.
Deernis en weekheid bekruip my as ek sien hoe 'n eens mooi, knap dame nou met verweesdheid en verdwaaldheid om haar rondkyk, en nooit seker is van haarself of haar omgewing nie - bloot omdat sy aan die siekte wat deur Dr. Alzheimer beskryf is, ly. Ek is hartseer wanneer die eens forse en gesiene man, wat sy sakeonderneming met trots en vaardigheid bedryf het, nou wag vir 'n kansie om met sy inkopiesakkie vir 'n aktetas by die deur uit te glip om "die vergadering" te gaan bywoon.
Ek is baie hartseer as die geliefde kind, man, vrou of vriend wat kom kuier, skielik 'n totale vreemdeling is.
Ek wonder soms wat agter die geslotenheid van die inwoners se gesigte broei. Besef hulle soms dat hulle effe ontuis voel in die hede? Weet hulle dat hul gedrag soms "anders" is, dat daar soms 'n hele paar bladsye uit die boek weg is, en die verhaal nie meer sin maak nie? Onthou hulle van God en sy liefdevolle genade?
Antwoorde is daar nie. Wat egter soos 'n paal bo water staan, is dat niemand wat 'n geliefde het of gehad het wat deur Alzheimer se Siekte geraak is, ooit weer daarvan kan vergeet nie.
Dan wil ek net sê: BAIE DANKIE aan elke vrywilliger wat 'n los uurtjie, of 'n paar ekstra sente aan hierdie juweelmense afstaan. Elke vriendelike woord, elke glimlag, elke lekker vrug, bordjie eetgoed, oefensessie, of wat ookal, is vir die oomblik wat dit duur die Alzheimer-lyer se hele bestaan. Dit verlig sy gemoed, en al duur dit nie lank nie, is dit balsem vir die gewer se siel om iets te kan gee of beteken. Die kosbaarste wat ons kan gee, is en bly maar ons tyd en ons harte - dieselfde tyd waarmee ons so suinig en soms onoordeelkundig omgaan en dieselfde harte wat soms soos klippe in ons binneste lê.
Die dankbaarheid kom vanweë die feit dat die projek van die grond af gekom het, en dat die gebou daar staan om huisvesting en versorging aan Alzheimer-lyers te bied.
Ek is dankbaar vir Elsje se lewe, wat die ispirasie vir die Huis was. Ek is dankbaar vir 'n ouerpaar wat hul hartseer en leed kon verwerk deur vir ander van hulp te wees. Ek is dankbaar dat die Here so voorsien het dat die fondse vir die oprigting van die huis beskikbaar was.
Ek is dankbaar dat die ACVV oor die perseel beskik het waarop die Huis gebou kon werd. Ek is dankbaar vir die mense wat by Huis Elsje werk - dat hulle getrou is, dat hulle elke werksdag met deernis in hul harte en 'n houding wat liefde en geduld weerspieël opdaag om die inwoners te versorg, te voed, te stimuleer, te bemoedig en te kalmeer as hulle ongelukkig raak.
Ek is dankbaar dat die familielede 'n warm welkom ervaar wanneer hulle kom kuier. Ek is dankbaar dat ek welkom is wanneer ek besoek aflê.
Deernis en weekheid bekruip my as ek sien hoe 'n eens mooi, knap dame nou met verweesdheid en verdwaaldheid om haar rondkyk, en nooit seker is van haarself of haar omgewing nie - bloot omdat sy aan die siekte wat deur Dr. Alzheimer beskryf is, ly. Ek is hartseer wanneer die eens forse en gesiene man, wat sy sakeonderneming met trots en vaardigheid bedryf het, nou wag vir 'n kansie om met sy inkopiesakkie vir 'n aktetas by die deur uit te glip om "die vergadering" te gaan bywoon.
Ek is baie hartseer as die geliefde kind, man, vrou of vriend wat kom kuier, skielik 'n totale vreemdeling is.
Ek wonder soms wat agter die geslotenheid van die inwoners se gesigte broei. Besef hulle soms dat hulle effe ontuis voel in die hede? Weet hulle dat hul gedrag soms "anders" is, dat daar soms 'n hele paar bladsye uit die boek weg is, en die verhaal nie meer sin maak nie? Onthou hulle van God en sy liefdevolle genade?
Antwoorde is daar nie. Wat egter soos 'n paal bo water staan, is dat niemand wat 'n geliefde het of gehad het wat deur Alzheimer se Siekte geraak is, ooit weer daarvan kan vergeet nie.
Dan wil ek net sê: BAIE DANKIE aan elke vrywilliger wat 'n los uurtjie, of 'n paar ekstra sente aan hierdie juweelmense afstaan. Elke vriendelike woord, elke glimlag, elke lekker vrug, bordjie eetgoed, oefensessie, of wat ookal, is vir die oomblik wat dit duur die Alzheimer-lyer se hele bestaan. Dit verlig sy gemoed, en al duur dit nie lank nie, is dit balsem vir die gewer se siel om iets te kan gee of beteken. Die kosbaarste wat ons kan gee, is en bly maar ons tyd en ons harte - dieselfde tyd waarmee ons so suinig en soms onoordeelkundig omgaan en dieselfde harte wat soms soos klippe in ons binneste lê.
Thursday, January 15, 2009
O-o-o, die liewe gewig!
Nou-ja, na 'n baie geseënde Kerstyd en 'n wonderlike Nuwejaar, is dit nou weer tyd om die werklikheid in die spieël te staar. Kilo's het skelm kom nesmaak op plekke waar hulle nie baie welkom is nie. Om alles te kroon het die ou geraamte wat hoeka nie te waffers is nie, uiteindelik besluit om finaal sy misnoë te kenne te gee.
Dokters voorspel 'n volgende (4de) rugoperasie, maar dit is 'n groot risiko en ek moet maar liewer so lank as moontlik probeer om mobiel (met die hulp van 'n kierie of twee) te bly, en SOVEEL GEWIG AS MOONTLIK AF TE SKUD.
Gehoorsaam aan die medici en my eie "common sense" begin ek met die detoksprogram. Nie uiters aangenaam nie, maar ook nie dodelik moeilik nie. Vandag is die derde en laaste dag van detoks - dan begin die verslankingsprogram. Willem is ten volle met my, en beloof sy steun en samewerking, en sommer saamdoen ook. (Hy het ook lekker gekuier die vakansie). So, 'n SKRALER 2009 is ons voorneme en voorland - of die dame mag dalk haar mobiliteit verloor. Ek sal die verleentheid van "ek is te vet om te loop" (al is dit nie die hele waarheid nie) ten alle koste probeer vermy.
Hier kom 'n jaar van leë koskaste en 'n nuwe yskas vol water, tamaties, blaarslaai en kool - en sommer baie minder braaivleis, wyn en peuselhappies!
Groen groete
Dokters voorspel 'n volgende (4de) rugoperasie, maar dit is 'n groot risiko en ek moet maar liewer so lank as moontlik probeer om mobiel (met die hulp van 'n kierie of twee) te bly, en SOVEEL GEWIG AS MOONTLIK AF TE SKUD.
Gehoorsaam aan die medici en my eie "common sense" begin ek met die detoksprogram. Nie uiters aangenaam nie, maar ook nie dodelik moeilik nie. Vandag is die derde en laaste dag van detoks - dan begin die verslankingsprogram. Willem is ten volle met my, en beloof sy steun en samewerking, en sommer saamdoen ook. (Hy het ook lekker gekuier die vakansie). So, 'n SKRALER 2009 is ons voorneme en voorland - of die dame mag dalk haar mobiliteit verloor. Ek sal die verleentheid van "ek is te vet om te loop" (al is dit nie die hele waarheid nie) ten alle koste probeer vermy.
Hier kom 'n jaar van leë koskaste en 'n nuwe yskas vol water, tamaties, blaarslaai en kool - en sommer baie minder braaivleis, wyn en peuselhappies!
Groen groete
Tuesday, January 13, 2009
Saturday, January 3, 2009
Subscribe to:
Posts (Atom)